Misschien heb je weleens gehoord van ley lijnen. Ze worden vaak weggezet als "pseudo-wetenschap", omdat universiteiten en scholen geen les geven in het werken ermee en wetenschappers ze daardoor niet kunnen meten. Dat pendels en wichelroedes niet erkend worden en elektronische meetapparatuur vaak wordt afgekeurd, heeft ook te maken met het feit dat wetenschap vaak wordt gefinancierd door degene die er baat bij heeft.

Voor 1930, toen pendels en wichelroedes volop werden gebruikt, maakte men hier juist veel gebruik van.

Een leylijn is een energiebaan die door het landschap loopt. Net als meridianen in ons lichaam dragen deze lijnen een subtiele trilling. Ze verbinden krachtplekken met elkaar: oude kerken, steencirkels, grafheuvels, bomen. Veel mensen melden dat de energie op een leylijn anders voelt. Stiller, dieper en meer gedragen.

Veel mensen voelen ze, maar zijn zich er niet van bewust.

Kerken werden vaak bewust op deze ley lijnen gebouwd. Het was een manier om de plek te verbinden met de kracht van het landschap en zo een ruimte te creëren die energetisch versterkend werkt.

Een bekende wichelroedeloper die veel met ley lijnen heeft gewerkt is Alfred Watkins. Hij ontdekte in de jaren 1920 dat oude plekken in Engeland vaak in een rechte lijn liggen, wat hij ley lijnen noemde. Zijn ontdekkingen legden de basis voor het moderne begrip van ley lijnen en hun verband met krachtplekken zoals kerken.

Maar ley lijnen lopen ook over onze huizen en percelen. Wanneer je bed boven een leylijn staat, kan dit slapeloze nachten veroorzaken. Dit verschilt per persoon. De energie van een leylijn is niet per se negatief, maar sommige mensen zijn er gevoeliger voor. Het kan de natuurlijke stroom in je energieveld verstoren, waardoor je minder goed tot rust komt.